CW Stoneking (Aus) Hokum Blues - Piedmont - Calypso Blues Het Depot Leuven (17-11-2019) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: Het Depot info artist: CW Stoneking © Rootsville 2019

Soms spreken we van een "double bill" vandaag kan ondergetekende het evengoed hebben over een "double concert" want een uurtje geleden was ik nog in het "Loodscafé" te Aarschot aan het genieten van de akoestische blues van de "Grunting Pigs", met name Matyas Pribojzski en Ferenc Szász. Nu sta ik alweer in "Het Depot" te Leuven waar we donderdag nog een magistraal mooi concert konden bijwonen van "John Scofield & Jon Cleary". Het is al een bijzonder drukke maand november geweest en deze is nog lang niet ten einde.

Vanavond op de affiche "C.W. Stoneking". In het voorjaar zagen we deze Aussie nog op de jubileum editie van "Roots & Roses" als trio maar vanavond staat hij hier helemaal solo. Sinds zijn introductie hier op Europese bodem schoot zijn populariteit immens de hoogte in en kan deze toch wel excentrieke zanger nog teren op zijn succes dat hij toen behaalde. Zijn laatste album "Gon' Boogaloo" dateert immers reeds van 2014. Links en rechts zag ik toch wel enkele teleurgestelde gezichten bij het vernemen dat dit een "solo" optreden betrof. Eerlijk toegeven sinds het concert in 2015 in Antwerpen heb ik C.W. Stoneking, toen nog met volledige band, nog enkel gezien als trio en dus nu de eerste keer solo. Benieuwd was ik wel?

Geen voorprogramma aangekondigd, het zou nog een lang uur wachten zijn maar niets was minder waar. Bij het binnenkomen van de zaal stond daar gans alleen in een hoekje weggedrumd een spinner. Een DJ die zo leek weggeplukt uit de 20- en 30-tig era. Zijn naam "DJ Blue Flamingo". Na de roze varkentjes eerder deze namiddag bleven we zo in het dierenrijk. Waarom blauw en geen roze, dat zal dan wel met de sexe te maken hebben. Deze Nederlander was helemaal uit het exotische Rotterdam komen afzakken, dit samen met een monotone pre-war platenspeler en enkel in het bezit van wat authentieke 78-toeren platen. Was het een "Victrola", Joost mag het weten maar het was zeker eentje op 'elentriek' want hij was ingeplugd op een hedendaagse amp :-)

Het krakend geluid van deze "Blue Flamingo" zijn collectie "His Master Voice" en "Decca" geluidsdragers vulden aangenaam "Het Depot". Van enkele Cha Cha Cha's over een Calypso bluesje tot zelfs een voor-historische rap, we kregen het allemaal te horen, al leek dit laatste eerder op een doo-wop. Er werd zelfs met rode oortjes een "Bawdy Song" voorgesteld. In alle geval, sjapoo aan deze Hollander die ons nog even kwam bedanken voor de respectvolle aandacht die hij hier meekreeg. We weten het "Blue Flamingo", we weten het, bij je landgenoten is aandachtig respect revelant te noemen ;-)

Tijd nu voor diene van "Down Under". Deze Australische singer-songwriter, gitarist en banjo speler kwam hier onder de aandacht met zijn album "King Hokum" uit 2005. Zijn evenwel echte doorbraak kwam er op ons continent met het uitbrengen in 2008 van het bijzonder succesvolle album "Jungle Blues". Een album dat behoorlijk wat airplay kreeg hier in de "Lage Landen". Met hits als "Brave Son of America" en "The Love Me Or Die" kwamen ook de nummers "Goin’ The Country" en "Handyman Blues" terug onder de aandacht. Je kan zelfs stellen dat "C.W Stoneking" destijds hier een hype werd, getuige ook de vele fans die hij hier wist te vergaren. Ondertussen doen we het hier nog met "Gon' Bogaloo" uit 2014 en begint het stilaan toch de kriebelen voor wat nieuw werk of de koe komt zonder melk te zitten.

Met band, al trio of nu solo, deze "C.W. Stoneking" blijft een fenomeen en weet ook hier op zijn dooie eentje het publiek te boeien met nummers als "How Long" uit "Gon" Bogaloo" en "Charlie Bostocks Blues". Ook het verhaaltje rond zijn eerste band "The Blue Tits" is aimabel om horen net als het verhaal over het ontstaan van "Goin’ The Country" uit "King Hokum". Een nummer dat per toeval ontstond als een duet en hij het hier zo ook als dusdanig kwam te brengen. Zijn bindteksten zijn ook steeds gebracht met de nodige "Crocadile Dundee" humor, zo typerend bij deze Aussies.

Deze Veaudeville blues is aangenaam om luisteren al missen we ook wel die doodringbare blazers op nummers als "The Love Me Or Die". Even nog een babbel met een die-hard fan en dan hebben we het hier over Pale 'Lil" Ale Bierkens van "Ale & Alley" en dan...we're gon' bogaloo.